يارانمشم

توضيح لازم :

شعر تركي :

من عزم خلقه سلسله جنبان يارانمشم

افراد بينوايه نگهبان يارانمشم

احبا به باد صبح كيمي روح پرورم

اعدالراوزره آتش سوزان يارانمشم

ديو ستم اسير اولا حق قعر جاهده

تسخير ديو ظلمه سليمان يارانمشم

ابطال حق ملتمه حاضر اولمرم

چون فطرتمده صاحب وجدان يارانمشم

دشمن نچه اسير ايده جك شانلي ملتي

ملت النده خنجر بران يارانمشم

ایتا دشتی آواز خُوندگی منتشر شد

نخستین دفتر شعر استاد پوراحمد جکتاجی ، گیلان شناس و شاعر برجسته‌ی گیلانی بنام «ایتا دشتی آواز خُوندگی» منتشر شد. دفتر پیش رو مجموعه شعرهای کوتاه و بلند شاعر را دربرمی گیرد.

فضای شعرها آکنده از عشق است و روایت گر انسانی که عاطفه در آن نقش بنیادی دارد. همان‌گونه که قبلن در همین تارنما به قلم یکی از گیلان شناسان تالش آمده بود:

«جكتاجي را بیشتر با قلم اسطوره ساز مقالات اش می‌شناسند. قلمي كه ميراث گران‌بهای گيلان و پشتوانه‌ی فرهنگ غني كشورمان محسوب می‌گردد. روزنامه‌نگاری كه وصف بلندآوازگی وي خود «گيلان» است. همين امر سبب شده ، شعرها و قصه‌های گيلكي او ، تحت شعاع دل‌نشین‌ترین گفتارها  ، مهارت دقيق در قلم و حساسيت اقلیمی‌اش به گيلان كه همانا مقالاتش باشد ، در سایه قرار بگیرد و تاكنون مورد ارزيابي و  نقد منتقدين قرار نگرفته است...»

دفتر یادشده ، گذشته از آن‌که ارزش و اعتبار شعر فاخر گیلان را دوچندان کرده است ، از دل و زبان شاعری سروده شده که در طول عمر پربرکتشان گیلان را باجان و دل دیده و برای سربلندی و پایداری‌اش کوشیده است و در کنار دیگر آثار ـ دفتری که می‌تواند هدیه‌ی خوبی برای دیگر اقوام ایرانی که به گیلان سفر می‌کنند بوده باشد.

از بین شعرهای زیبای مجموعه ، شعری که علاوه بر داخل صفحات بر روی جلد نیز مجددن چاپ‌شده را انتخاب نموده‌ایم و باهم می‌خوانیم :

 کویا ایسام؟

کویا ایسام نانم!

نه بندی وارگانم مرا اونا

نه بندی تانه مرا بداره خو تنگه مئن

اَ جولفَ جا جگا میان ایسام تنها

اگه تی قشنگَ گئسه یا

والانی شانه جا

سردی گیرم آیم بوجور

یافم مرا

آونـگ

استاد عباس لايق

اشاره :استاد عباس لايق نياز به معرفي نيست . تقريبن تمام كساني كه به طور جدي و حرفه يي با شعر و ادبيات سرو كار دارند ، قلم و آثار وي را مي شناسند. نُت چيدمان شعرش آهنگ دل هر اهل هنر قزوين است . شعري كه پيش روي تان قرار دارد ، يك برگ از دفتر زيباي «تاريخ جا گذاشته مرا» مي باشد . به دليل وسعت محبّت هاي شاعر در روزهاي سرد  و برفي قزوين ، گرما بخش پيرامون مان است تا شال گردن ها را كمي شُل نموده و با نام عزيزش كه همراه با قلم توانا و تحقيقات ارزنده يي كه از افتخارات ماست ،‌كمي با همان گرما نفس بكشيم و بيادش باشيم و حُرمت پيشكسوتي اش را با احترام ،‌آنگونه كه زيبنده ي شخصيت اوست كه خودشان در شعري سروده اند:«امروز هم گذشت / وقت غروب شد/.../ فردا دو باره روز از نو از راه مي رسد...» بجا بياوريم و ما هم به نو به ي خود براي اين استاد گرانقدر توفيق روز افزون داريم:

چندي است كه آونگ حرف هاي خودم شده ام

تاب مي خورم

با كم ترين نسيم

چون شاخه هاي بيد

بي تاب مي شوم

مجنون صفت به اين سو و آن سوي مي دوم

چندي ست

ديگر صداي تيك تاك هاي دلم را

قدري نمي نهم

در انجماد مطلقم

در انتظار تابش خورشيد

نيستم

اشاره :

شعرزيبا و ماناي «گويش رامسري» از آثار ملك الشعراي

 رامسر و تنكابن ،‌استاد هلاكو خلعتبري بوده با توضيحات

 پرمعني كه به همراه دارد. البته با سپاس از استاد ، تقديم

بازديدكنندگان فهيم مي نماييم.***

«...

زنده ياد استاد شيون فومني در«منظومه گاو»از كد خدا حرف زده بود بنده تحت تأثير شعر ايشان قرار گرفتم و اين شعر را سرودم كه بعد از چندين سال ديگر در شب شعر تنكابن كه براي يادمان نيما گذاشته بودند براي اولين بار ايشان را زيارت كردم و شعرم را خواندم و مورد تشويق زياد حاضرين و همچنين مرحوم شيون فومني قرار گرفتم.

                                                        رامسر هلاكو خلعتبري»

حي علي خير العمل

خنده گونن دَوايَه

اَمَّه مِره بلايَه

اگر مي لب خندنه

... هنده بهار را دكته

(گويش رامسري)

ايلميلي هنده بهار را دكته

هنده مِن دامون ورف آب بوبه

ابرشون فرار كُنِن ، فرار كُنِن

ايلميلي ميشيم بومه روخونه كنار

چتر بزه مثل عروس

همه جا ميلجه ك شون ساز زنن

هال سر ، پرچين سر

اولمايان كيمسه لر ، و ياغيش 

شعر آذري آذربايجان خودمان

(صالح عطايي)

هانسي يولدور

هارا گئدير

سوروشوروقگئده ـ گئده

سن آينانين سينيلارين يوك ائله دين اؤزون اوچون

بيلميريم ده نييه سيني دئيرسن

بلكه اَللريم بُوش قالماسين ،‌داريخماسين

ايندي حيات يادا اؤلوم قاباغي

اولمايان كميسه لرين سسي واردير آرادا

:«اوميدلي يا اوميدسيزده نه دئمك

هاچاندبرگي اونوتموشوق هربيريني.»

چِکیستَه جان

دَرَمَه یاسون دَچَکِه

هرچی بَه وُ بَه

سرودهای دبستانی

اشاره :

استاد مهدی رضا زاده از شاعران معاصر دوران ماست و ساکن رشت می باشد . او انسانی به تمام و کمال شفاف آنگونه که در شعرهای ایشان پیداست بیشتر از امید و دانایی و با «دهانی که مرا نگفت» با مردم مراوده دارد . ازاین نام آشنای محبوب شعرهای بیشماری در جراید تخصصی ایران و جهان به چاپ رسیده است و مجموعه کتاب هایی نیز بدیدن شرح :

«عقربه ها در غروب ایستاده اند 1378»

«هنوز ناشیانه می خندم 1384»

«دهانی که مرا نگفت 1387»

انتشار یافته است و کتاب هایی نیز :

« تابستانی که از نگاه تو ریخت»

«نت تن»

و مجموعه شعرو داستان های کوتاه قرار است از قلم ایشان منتشر شود.از آنجایی که مهرماه نزدیک است و یک هفته مانده به شلوغی دبستان ها و بازیگوشی کلاس اولی ها بهتر دیدیم شعری را از این استاد ارجمند تقدیم بازدید کنندگان شود:

یک

این پسر که شمرده راه نمی رود در برف

کفش هایش از جنس دمپایی ست

اگر رنگ بر چهره ندارد

قلبش ... آخ ! نمی گویم

ققنوس در آتش
به قامتِ بلندِ حماسه و عشق : احمد شاملو

(رضا مقصدي)

..... پس
واژه را دوباره فرا خواند
تا از فرازِ عاطفه ی ابر، بگذرد
وز نور
وز غرور
...

 

 

 

خَوَر ام جور

راه نیمه راه کو چَمَه گوش آرسَه

تِلَه گَف

هَذیانی مَنده لوکی کو

حَواسَم لاخ و تفار

کسی نی گَف بژَنه

تاسیَندی هَمَه جا ویجَردَه یَه

اهالی یَندی وینن لال و ظلماتی مونن

سرو شول

ایلی زَمبیل تیَه شو

ایلی گُفتارَه کَره

ته مونی آدمی شی که بَرقَه دَم گِتَشَه اَی

چه خَوَرَه چیرا حرفی نِژَنن ؟

چیرا زَمبیلَه تَیَه ؟

جیرَه سو کو خَوَر آ:

«نون گرون آبَه برا»